در سال 1326 در روستای شانجان در خانواده ای مذهبی دیده به جهان گشود و پنج ساله بود که به اتفاق خانواده به تهران عزیمت کرد. پدرش در بازار تهران مغازه دار بود و صفر علی تحصیلات ابتدایی را در مدرسه ملی اسلامی آغاز کرد. تحصیلات ابتدایی را تا سال ششم ادامه داد و از آنجایی که به کارهای فنی و الکتریکی و تعمیر رادیو و تلویزیون علاقه فراوانی داشت، ترک تحصیل نمود و به کارآموزی در رشته‌های فوق پرداخت.
انسانی خود ساخته و سخت کوش بود و با ایمانی مستحکم تحمل ظلم و ستم را نمی کرد و در طول زندگی هر جا که با حق کشی مواجه می شد، اعتراض می نمود. به تعالیم عالیه اسلام ارج می نهاد و آرزوی تحقق آنها را داشت و از همین رو با اولین نشانه های اوج گیری مجدد انقلاب اسلامی به دریای خروشان امت حزب الله پیوست و در راهپیمایی ها و تظاهرات فعالانه شرکت نمود. در روزهای پر شکوه 21 و 22 بهمن در کنار دیگر جان بر کفان اسلام اقدام به تسخیر پادگان ها و مراکز رژیم ستم شاهی نمود و شجاعانه در فروپاشی کاخ‌های ظلم طاغوت کوشید.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی ضمن ادامه فعالیت در سنگر کار و تولید به همکاری نزدیک با کمیته‌های انقلاب اسلامی پرداخت و حراست از ثمرات خون پرارج شهیدان را بر عهده گرفت. او که خود طعم استضعاف را کشیده بود، از هر فرصتی برای کمک به خانواده‌های نیازمند استفاده می کرد و پنهانی به خانواده‌های بی بضاعت یاری می کرد و نگران حال آنها بود و از آنها دلجویی می کرد. 27 ساله بود که ازدواج کرد که ثمره آن یک پسر و یک دختر بجا مانده اند تا رهرو راه خونبار پدر باشند.
شهادت نامه
در روز هفتم مرداد ماه سال 1360، به منظور حمله به کمیته بوستان سعدی با اتومبیل سرقتی به این محل هجوم می برند و بزدلانه در حین عبور محل را هدف گلوله قرار می دهند. مقابله شجاعانه جان بر کفان کمیته آنان را متواری می سازد و این جنایتکاران برای آن که انتقام این شکست را بگیرند و همچنین بتوانند از مهلکه جان سالم به در ببرند، تظاهر می کنند که یکی از واحدهای گشت کمیته اند و از مردم کمک می خواهند.
شهید صفرعلی شانجانی که در اثر شنیدن صدای تیراندازی مغازه را ترک و به خیابان آمده بود با مشاهده اتومبیل تروریست ها و شنیدن درخواست آنها سوار می شود و این جنایتکاران فرومایه پس از عبور از یک خیابان با شلیک چند گلوله به سر و بدن برادر شانجانی وی را به شهادت می رسانند و پیکر پاکش را از اتومبیل به خارج پرتاب می کنند و می گریزند.
شهید شانجانی در راهی به شهادت رسید که آگاهانه برگزیده و ثابت قدم طی نموده بود. اینچنین شهادتی برازنده آنهائیست که دل در گرو وصال او دارند و شمع وجودشان در انتظار پایان شب هجر می سوزد، روانش قرین رحمت حق باد.
تاریخ شهادت: 1360/5/7
محل شهادت: خیابان هاشمی، بین خوش و قصر الدشت
عاملین ترور و اسناد جنایت:
محمود پورتقی نام مستعار: ابوالفضل خاکی فرمانده واحد تروریستی
علی اصغر محمودیان عضو واحد تروریستی
علیجان جان گرائی نام مستعار: فریبرز عضو واحد تروریستی
اعترافات علیجان جان گرائی عضو واحدهای تروریستی منافقین و یکی از عاملین ترور شهید شانجانی:
جریان از این قرار بود که بعد از این که ما به سر کوچه رسیدیم، عده ای دور ماشین جمع شده بودند و ما گفتیم می خواهیم برویم دنبال منافقین و سوار ماشین شدیم که یک برادری از اهالی آنجا هم به زور سوار شد و گفت من هم می آیم دنبال منافقین و هر چه سعی کردیم نتوانستیم از سوار شدنش جلوگیری کنیم و بعد که ماشین حرکت کرد بعد از مقداری راه که رفتیم، یکباره صدای شلیک همه ما را توجه کرد که محمود به سر آن شهید شلیک کرده بود و… “
2. اعترافات علی اصغر محمودیان عضو واحدهای تروریستی منافقین و یکی دیگر از عاملین جنایت فوق:
بعد از برگشتن دو نفر علیجان و محمود و یک نفر دیگر هم همراه آنها جلو ماشین سوار شد، بعد از حرکت کمی جلو رفتیم در حین حرکت برادر صفر علی شانجانی از عقب ماشین مورد اصابت گلوله قرار گرفت و به شهادت رسید و کمی جلوتر توسط محمود از ماشین خارج شد.
برای تروریست ها مهم نبود که شهید شانجانی کیست، همین که او به اعتبار ظاهر تروریست ها (در پوشش اعضای کمیته) و به منظور مبارزه با منافقین سوار اتومبیل شده بود کفایت می کرد تا حکم قتلش را در دادگاه نفاق صادر شود و خون پاکش ریخته گردد. تروریست ها می خواستند از امت حزب الله انتقام بگیرند و این جنایت نیز هدفی مگر این نداشت.
این جنایت نشانگر چه چیز، جز اوج فرومایگی منافقین کور دل و اوج جنایت پیشگی آنهاست. در کدام به اصطلاح مبارزه ای این نوع آدم کشی مباح دانسته شده است؟! اینان مسلمان دیگری را کشتند و گریختند، اما خون این شهید عاقبت تقاص خود را در نابودی تشکیلات تار عنکبوتی نفاق و مجازات عاملین جنایت گرفت.
مزار شهید: بهشت زهرا تهران قطعه ۲۴، ردیف ۸۷، شماره ۱۳
